In mijn eigen reis kom ik tot de conclusie dat er veel overeenkomsten zijn met mijn manier van denken en kinderen met hoogbegaafdheid. In onze zoektocht als ouders naar het leren leren van onze zoon en dochter vielen er veel kwartjes op zijn plek. Zou het kunnen zijn dat? Ben ik dan echt zo slim? Nee, een ander is veel slimmer dan ik, want… etc. Tijdens het lezen van boeken zoals: “Leven met intensiteit” – “Hoogbegaafd als je kind (g)een Einstein is” en “Hoogbegaafd, nou èn?” vallen en puzzelstukjes op zijn plaats.
Tijdens de muzieklessen van mijn vader werd regelmatig opgemerkt hoe snel ik leerde. Eén keer voor doen en ik kon het. Op jonge leeftijd leerde ik mijzelf natekenen en maakte ik creaties met origami, door de techniek na te doen en er vervolgens mijn eigen kunstwerk mee te maken. Ook raakte het dierenleed van Proefkonijnen mij en wilde ik lid worden om dieren in nood te redden.
Op school leerde ik nieuwe woorden door woordbeelden in mijn hoofd te maken. Dat ging prima met de woordkaarten in groep 3. Vanaf groep 4 dacht ik dat ik niet meer kon spellen. Ik snapte niks meer van al die spellingsregels. “Ik was dom op spellingsgebied”, dat was mijn conclusie. Taallessen waren super saai. Al die herhaling en maar woorden invullen. Een goed cijfer halen voor het netjes schrijven (ja, je kreeg met taal een cijfer voor taal en netjes werken), werd belangrijker voor mij. Hierdoor vertraagde mijn werktempo, want ik wilde mijn werk er netjes uit laten zien ;-).
Teksten samenvatten lukte niet. Alle informatie was even belangrijk. Had iemand mij toen maar geleerd hoe je kernwoorden uit een tekst kond halen. Dat had veel frustratie en demotivatie gescheeld. Op de middelbare school schreef ik grote delen van teksten over, zodat informatie in mijn hoofd bleef zitten. Ik overhoorde mijzelf door stukje voor stukje de tekst in eigen woorden samen te vatten. Repetities gingen prima, maar bij examens blokkeerde ik door de stress en tijdsdruk. En daarnaast…wat had ik nou eigenlijk inhoudelijk geleerd?
Door het volgen van cursussen over beelddenken, de opleiding Diagnostiseren Wereldspel en het lezen van boeken over hoogbegaafdheid merkte ik steeds meer dat ik niet dom ben, maar misschien juist slimmer dan ik zelf denk en weet. Dat ik een top-down benadering en visueel aanbod nodig heb om te kunnen leren en leerstof tot mij te kunnen nemen. Net zoals vele kinderen die vastlopen in het basisonderwijs. Ongemerkt heb ik tijdens mijn werk als leerkracht en begeleider van veel kinderen als remedial teacher deze vaardigheden ingezet om veel kinderen succeservaringen op laten doen en zichtbaar te maken hoe zij tot leren kunnen komen.
Mijn missie is dan ook om zoveel mogelijk kinderen te begeleiden in het leren leren. Luisteren wat de boodschap achter het gedrag of probleem is. Samen zoeken naar een manier van leren die wel passend is.
Het is voor sommige kinderen eng om ‘uit de kast’ te komen. Als je al die tijd onder gepresteerd hebt om je aan te passen aan het niveau van de kinderen om je heen. Nooit hebt leren leren. Wat wil die leerkracht/ begeleiding dan ineens van jou? Dit is bij onze dochter nu ook goed terug te zien. Zij heeft de diagnose HB. Echter betekent dit niet direct dat het leren leren vanzelf gaat. Veel punten die in het boek “Hoogbegaafd, nou èn? worden beschreven zijn herkenbaar. Het is aan ons als ouders belangrijk om er voor haar te zijn en te begeleiden in haar reis. Zoals we dat ook voor onze zoon doen.
Het blijft belangrijk om als leerkracht/ begeleider/ ouder achter het gedrag van een kind te blijven kijken. Blijf kijken naar leerbehoefte van het kind. Blijf geloven in de talenten en mogelijkheden. Zoek naar een manier van leren die bij het kind past. Want dit kind is:
- een prachtig mens
- een mens met een hard van goud
- een kind met een groot inlevingsvermogen
- mogelijk een creatieve denker
